Tόμας Τζέιν, Τζέιν Άνταμς

Αναρωτιέται κανείς αν οι αλλαγές που φέρνει η κρίση στη ζωή μας θα αποδοθούν τηλεοπτικά με κέφι και φαντασία ή με μιζέρια και κοινοτοπίες.

«Δεν τους αγγίζει η κρίση», σκεφτόμαστε όταν βλέπουμε στο Star εικόνες από τρελά γλέντια στη Μύκονο. Η ίδια όμως σκέψη έρχεται συχνά στο νου μας όταν βλέπουμε σε επανάληψη κάποιο επεισόδιο από ελληνικά σίριαλ σίριαλ πρόσφατης εσοδείας. Είναι όμως αναπόφευκτο η κρίση να επηρεάσει όχι μόνο τον αριθμό των εγχώριων σειρών που θα προβληθούν το 2010-2011, αλλά και το περιεχόμενό τους. Το ερώτημα είναι αν οι αλλαγές που φέρνει η κρίση στη ζωή μας θα αποδοθούν με κέφι και φαντασία ή με μιζέρια και κοινοτοπίες.

Aς μην ξεχνάμε ότι οι καλύτερες κωμωδίες της λεγόμενης χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου γυρίστηκαν όταν η φτώχεια ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη (το ίδιο όμως και η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή). Ωστόσο, όταν ξαναβλέπουμε στην τηλεόραση αυτές τις ταινίες, δεν συλλογιζόμαστε «αχ, πώς ζούσαν οι κακόμοιροι», αλλά πώς είχαν τόσο κέφι, πώς εξέπεμπαν τη χαρά της ζωής. Οι κεντρικοί ήρωες συχνά ήταν μοδιστρούλες, σωφεράκια, πωλητές, μπακαλόγατοι, χαμηλόμισθοι υπάλληλοι, πλανόδιοι έμποροι ή καλλιτέχνες (όπως στο «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο»), όμως το ταλέντο των ηθοποιών και οι σπαρταριστοί διάλογοι μας έκαναν να ξεχνάμε την κοινωνική τους θέση. Ηταν ταινίες με διαχρονική αξία και δια-ταξική (και «δια-ηλικιακή») απήχηση.

Η κρίση θα μπορούσε να σημάνει την αρχή μιας νέας δημιουργικής εποχής όχι μόνο για την τηλεοπτική πολιτική σάτιρα, αλλά και για τις κωμικές σειρές, όπως συνέβη, π.χ., με την «Εργαζόμενη γυναίκα» της Ελένης Ράντου (ΑΝΤ1). Εδώ αρκετά επεισόδια περιέγραφαν με εύθυμη διάθεση πτυχές της σύγχρονης εργασιακής και οικονομικής πραγματικότητας από τη σκοπιά της γυναίκας που πρέπει να παλέψει για να επιβιώσει.

 «Hung», το κωμικό έπος της κρίσης

Αν η βρετανική ταινία του 1997 «Αντρες με τα όλα τους» (Full Monty) ήταν το κωμικό έπος της αποβιομηχάνισης και της ανεργίας, η αμερικανική σειρά «Hung» του ΗΒΟ είναι το κωμικό έπος της κρίσης. Η ταινία διαδραματίζεται στην πόλη Σέφιλντ, που κάποτε ήταν μεταλλουργικό κέντρο, ενώ η σειρά στο Ντιτρόιτ, την αλλοτινή πρωτεύουσα της αμερικανικής αυτοβιομηχανίας. Στην ταινία, θύματα της κρίσης είναι οι άνεργοι που, για να συγκεντρώσουν λίγα χρήματα, παρουσιάζουν ένα χορευτικό νούμερο και ξεβρακώνονται επί σκηνής. Στο «Ηung», θύμα της κρίσης είναι ένας άντρας που από χαϊδεμένο παιδί της ζωής (ωραίος, αθλητής, δημοφιλής) γίνεται ο απόλυτος αποτυχημένος καθώς χάνει σπίτι, δουλειά και οικογένεια. Για να πάρει πίσω τα παιδιά του, αποφασίζει να εκμεταλλευθεί τα σωματικά του προσόντα και να γίνει αρσενική πόρνη, με προαγωγό μια δειλή και ασχημούλα ποιήτρια. Εκείνη όμως εκτοπίζεται από μια δυναμική και αδίστακτη κυρία, ειδικευμένη στις δημόσιες σχέσεις, η οποία παραχωρεί στην ποιήτρια το % των εισπράξεων του εκδιδόμενου κυρίο, ένα ποσοστό που ίσως κάτι μας θυμίζει…

Αξίζει να δει κανείς, έστω και λίγα, επεισόδια του «Ηung» για να διαπιστώσει ότι οι δύσκολοι καιροί δεν είναι συνώνυμο της στασιμότητας στην τηλεοπτική καλλιτεχνική δημιουργία. Ομως τα περισσότερα ελληνικά κανάλια προτιμούν τη λύση «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι», αφού τα εγχώρια σίριαλ κόβονται και τη θέση τους παίρνουν πληκτικά τάλεντ σόου ή εκπομπές με κατσαρόλες και μαγείρους, καθώς και ριάλιτι που μυρίζουν ναφθαλίνη, όπως ο «Βig Brother», που έρχεται στον Alpha!

(Ένθετο "ΤV", Καθημερινή, 1/8/2010)

Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Posted In tv/ένθετο "Κ" | 0 comments | edit