Ο καύσωνας είναι ο τηλεοπτικός πρωταγωνιστής των ημερών, αφού πολλοί κρέμονται από τα χείλη των παρουσιαστών των δελτίων περιμένοντας να ακούσουν πόσο θα ψηθούν σήμερα ή αύριο. Αν και τώρα πια τα περισσότερα θερμόμετρα είναι ψηφιακά, οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται, αφού όλοι για υδράργυρο μιλάνε, για υδράργυρο που σκαρφαλώνει, που χτυπάει κόκκινο.

Ομως κι εκτός τηλεόρασης, οι περισσότερες καθημερινές κουβέντες γύρω από τη ζέστη περιστρέφονται. Συζητήσεις μεταξύ γνωστών αλλά και αγνώστων: στο ασανσέρ, στις στάσεις, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα καταστήματα. Λες και η ζέστη μάς φέρνει πιο κοντά ή μάλλον μάς δίνει μια ψευδαίσθηση οικειότητας. Λες και αν μοιραστούμε τη δυσφορία μας, θα νιώσουμε καλύτερα.

Με αφορμή την επίσκεψη του Ισραηλινού πρωθυπουργού στην Αθήνα, πολλοί αναλογίστηκαν τι είναι αυτό που έφερε πιο κοντά την Ελλάδα και το Ισραήλ καλοκαιριάτικα. «Δύο αρχαίοι και ταυτόχρονα μοντέρνοι λαοί», όπως ειπώθηκε από τον κ. Νετανιάχου, «έτοιμοι να συνεργαστούν»; Υπάρχουν όμως και άλλοι αρχαίοι λαοί στον κόσμο που δεν ανταλλάσσουν μεταξύ τους ούτε καλημέρα. Δυστυχώς, δεν μας ενώνει η παλαιότητά μας, αυτό το κοινό χαρακτηριστικό των δύο λαών. Οι πολιτικοί αναλυτές είπαν και έχουν να πουν πολλά για τη σημασία αυτής της επίσκεψης, όμως οι περισσότεροι από εμάς, πίσω από τα χαμόγελα και τις υποσχέσεις οικονομικής, τεχνολογικής και τουριστικής συνεργασίας, διακρίνουμε την οσμή του πετρελαίου, αφουγκραζόμαστε τον ήχο των τυμπάνων του πολέμου.

Αλλη μια μυρωδιά, αυτή του φρεσκοψημένου ψωμιού, αναδύθηκε από τους δέκτες μας. Με αφορμή την εκτίναξη της τιμής των αλεύρων κατά 30%, έγιναν αρκετές συζητήσεις στις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές. Ακούσαμε τον πρόεδρο των αλευροβιομηχάνων, εκπροσώπους των αρτοποιών και της πολιτείας, ενώ ζοφερή ήταν η εικόνα που μετέφερε ένα αγρότης, σιτοπαραγωγός, στην «Πρώτη γραμμή» του ΣΚΑΪ. Προς το παρόν, το ψωμί δεν ακριβαίνει, μας καθησύχασαν, όταν όμως η αύξηση περάσει στην πραγματική οικονομία, στα πραγματικά μακαρόνια, στα πραγματικά παξιμάδια, πολλά θα αλλάξουν.

Ούτε μια καλή είδηση δεν βρίσκει κανείς, όχι μόνο στα δελτία της τηλεόρασης, αλλά και σε όλο τον Τύπο. Η μόνη όμορφη στιγμή της προχθεσινής ημέρας ήταν όταν άκουσα, γύρω στις δέκα το βράδυ σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό, ενώ γύριζα σπίτι μετά τη δουλειά, τη Βίκυ Μοσχολιού να τραγουδά α καπέλα «Καινούργια τώρα ζωή». Ετσι έμαθα ότι τη Δευτέρα συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από το θάνατο μιας από τις σημαντικότερες λαϊκές τραγουδίστριες της μεταπολεμικής Ελλάδας –μια επέτειος που πέρασε απαρατήρητη, χωρίς ούτε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα.

Μέσα στα μαύρα χρόνια του Εμφυλίου, το 1947, γράφτηκε ένα αισιόδοξο τραγούδι: «ας ξεχαστούν τα παλιά κι ας ξανακτίσουμε πάλι την γκρεμισμένη από χρόνια μικρή μας φωλιά». Σήμερα, σε καιρό ειρήνης, δεν μπορούμε να βρούμε ένα χαρούμενο στιχάκι, ένα τόσο δα μη μελαγχολικό ειδησάκι.

(Καθημερινή,  «Εικονογράφημα»)

Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Posted In Εικονογράφημα, Επικαιρότητα | 0 comments | edit