Ο νορβηγικός Ιούλιος έδειξε ότι η υπαρκτή φρίκη ξεπερνά την τηλεοπτική (και κινηματογραφική) φαντασία.


Ζάμπια: φτώχεια των παιδιών, φτώχεια και των γονέων.


Αβυσσος φαίνεται να χωρίζει τις «real housewives» των Αθηνών, που τις γνωρίσαμε τον χειμώνα μέσω του ΑΝΤ1, από τις «ρίαλ» πόρνες της Ζάμπια, αν και οι δύο κατηγορίες γυναικών έχουν κάτι κοινό, δηλαδή τη συμμετοχή τους σε ένα ριάλιτι σόου. Οι πρώτες μάς έδειξαν τη λαμπερή ζωή τους, πισίνες, τζιπ, γκαζόν και συμπαρομαρτούντα. Οι δεύτερες δείχνουν πώς ακόμα και μια γυναίκα του δρόμου μπορεί, χάρη στην τηλεόραση, να πάρει τον ίσιο δρόμο, να δει μια άσπρη μέρα.

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα; Γιατί μπήκε πάτος στο βαρέλι, παιδάκι μου. Δεν μπήκε πάτος στο βαρέλι της φτώχειας, των απολύσεων, της ανεργίας, των έκτακτων εισφορών, των περικοπών στους μισθούς και στις συντάξεις, των ιλιγγιωδών αυξήσεων, αλλά στο βαρέλι του δημόσιου χρέους.



Πληθαίνουν τα παράπονα των τηλεθεατών για τις ελληνικούρες, αλλά και τις ακατάσχετες αγγλικούρες πολλών εκπομπών.



H αληθινή οικειότητα, σε ανταίθεση με την τηλεοπτική, δεν
χρειάζεται να είναι κραυγαλέα.

Αυτά τα ψάρια είναι δικά του και δικά του.
Δεν μπορεί κανείς να του τα πάρει.




Δεν μακροημέρευσε το βουλγαρικό καθημερινό σίριαλ «Γυάλινος κόσμος» του Αlpha το οποίο κόπηκε προχθές, στα έξι επεισόδια, λόγω χαμηλής τηλεθέασης.



Το βίντεο με τους τέσσερις «εγκλωβισμένους» που κατευθύνονται με ζωηρό βήμα στο προαύλιο της Βουλής, χωρίς καν να έχουν αφήσει τα στειλιάρια τους, θα μείνει στην ιστορία της πασοκικής και τροϊκανικής διακυβέρνησης.