«Μη σιδερώνετε, απλώς διπλώνετε τα ρούχα» μας συμβουλεύει ένα ραδιοφωνικό σποτάκι μιας ενημερωτικής εκστρατείας για την εξοικονόμηση ηλεκτρικής ενέργειας.



«Πώς αισθάνεται κανείς όταν είναι ο πιο μισητός άνθρωπος στην Ελλάδα;» 



Στον πασίγνωστο μύθο του Αισώπου με τον τζίτζικα και το μέρμηγκα κατέφυγε ο υπουργός Οικονομικών. Από το βήμα της Βουλής, ο Γιάννης Στουρνάρας προειδοποίησε ότι το 2013 θα είναι μια δύσκολη χρονιά και έκανε τη βαθυστόχαστη πρόβλεψη ότι «ή θ’ αποδειχθεί ότι θα τα καταφέρουμε είτε ότι δεν θα τα καταφέρουμε», θυμίζοντάς μας τη Γεωργία Βασιλειάδου στην Κυρά μας τη μαμμή όταν προέβλεπε με κομπογιαννίτικη ακρίβεια το φύλο του μωρού. Επίσης, πρόσθεσε ότι «για πολλά χρόνια ήμασταν τζίτζικες, όμως τώρα γινόμαστε μέρμηγκες».



«Είναι εξωφρενικό και προσβλητικό το να ζητάμε από τους φτωχούς να κάνουν οικονομία. Είναι σαν να λέμε σε έναν πεινασμένο να τρώει λιγότερο», έγραφε ο Οσκαρ Ουάιλντ που, αν ζούσε σήμερα, ίσως να έλεγε ότι είναι ανήθικο το να ζητάμε από τους φτωχούς συνταξιούχους να κάνουν οικονομία - τουλάχιστον τις μέρες των γιορτών.




Αντί γι’ αντίο, ένας στίχος θα ταίριαζε στον Άλκη Αλκαίο που πέθανε πριν λίγες μέρες στα 63 του χρόνια: «πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα» (Δ.Ι. Αντωνίου, «Κακοί έμποροι»).


Ζωγραφιά μαθητών της Ελευθερίας Ρούσου. Από την ιστοσελίδα
που είχε φτιάξει για τα έργα των μαθητών της: http://littlepainting.blogspot.gr/




Ή πώς συντρίβονται και μετασχηματίζονται τα ντιζαϊνάτα όνειρα της δεκαετίας του ’90.

...ή μήπως «φορολογούμαι άρα υπάρχω»;




Η τηλεόραση δεν είναι μόνο ο πλανήτης της πλήξης, αλλά και της έκ-πληξης.



1911: το κτίριο του Triangle, μετά την πυρκαγιά.


2012: το Τazreen Fashions,  μετά την πυρκαγιά




Λίγα λογοτεχνικά βιβλία είναι τόσο ενδεικτικά του κλίματος των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης όσο η Αρχαία σκουριά της Μάρως Δούκα, τα Τρία κλικ αριστερά και το Ιδιώνυμο της Κατερίνας Γώγου, αλλά και το Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς του Χρόνη Μίσσιου, που πέθανε την Τρίτη στα 82 του χρόνια.



Μια μικρή είδηση του Ριζοσπάστη προκάλεσε μεγάλη αίσθηση:




Αν μου ζητούσαν να περιγράψω τη γενική μας κατάσταση με μία μόνο λέξη, θα διάλεγα ένα επίρρημα, το «ανάμεσα».


Παιδί-εργάτης σπάει πέτρες στην πραγματική ζωή.
Γιατί όχι και παιδί-προστάτης που σπάει κεφάλια
σε μια φανταστική ζωή, όχι πολύ διαφορετική
από την πραγματική:




Σε αμερικανόφιλους, τουρκόφιλους και αγγλόφιλους τείνουν να χωριστούν φέτος οι Έλληνες τηλεθεατές ψυχαγωγικών σειρών.




Το 2008, στον απόηχο της «δυνατής Ελλάδας», εμφανίστηκε η σειρά τηλεοπτικών σποτ «Ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα» (Live your myth in Greece), με σκοπό την προσέλκυση τουριστών. Πολύ συρτάκι, πολύ Αιγαίο, τόξα του Καλατράβα, μπουζούκια, σουβλάκι και οuzo power.


Ηρωίδα έγινε για λίγες ώρες η ανώνυμη μαθήτρια που παρήλασε ξυπόλητη στη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στην Αθήνα. Τα νιάτα αντιστέκονται! Η είδηση για την ξυπόλητη σημαιοφόρο έκανε το γύρο του Διαδικτύου και αρχικά όλοι πίστεψαν ότι οι μαθητές βρήκαν ένα νέο τρόπο διαμαρτυρίας, πέρα από την υψωμένη γροθιά, το αντιφασιστικό περιβραχιόνιο και το γύρισμα του κεφαλιού  προς την αντίθετη πλευρά της εξέδρας των επισήμων.


Mια άλλη μαθήτρια. Πράγματι "Ηλεία Live!


Το «Επειγόντως τη μαμή» θυμίζει ντοκιμαντέρ καθώς αναπαριστά με ακρίβεια δρόμους, εσωτερικούς χώρους, ιατρικά εργαλεία και μαιευτικές μεθόδους του ΄50.



Μια άγνωστή μου κυρία, που κατοικεί σε μια γειτονική πολυκατοικία, έχει την εξωφρενική συνήθεια να τραγουδάει!



Ατρόμητοι ήταν οι Γαλάτες του Αστερίξ, όμως μόνο ένα πράγμα έτρεμαν: να μην τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Εδώ και τρία χρόνια, οι Έλληνες έχουν συνηθίσει να τους πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι λίγο-λίγο, φέτα-φέτα, όμως τους τελευταίους μήνες η τρικομματική κυβέρνηση και τα αγαπημένα της ΜΜΕ μάς προετοιμάζουν για την πτώση του μεγάλου μετεωρίτη, για το πακέτο των μέτρων που θα εξασφαλίσουν μία (1) από τις επόμενες δόσεις της βοήθειας ή μάλλον της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. 




Η Μέρκελ και ο Μάο έχουν κάτι κοινό. Το «σακάκι Μάο» (κουμπωμένο έως πάνω, όρθιος γιακάς) ήταν το σήμα κατατεθέν του κινέζου ηγέτη, όπως το σήμα κατατεθέν της γερμανίδας καγκελαρίου είναι το μακρύ σακάκι με τα τρία κουμπιά, με ή δίχως γιακά, ενώ το παντελόνι, σε ίσια γραμμή, συνήθως είναι διαφορετικού χρώματος




Aρκετοί τηλεθεατές παραπονιούνται για τα λάθη (ορθογραφικά, συντακτικά κ.ά.) που βλέπουν ή ακούν στην τηλεόραση.


Κάποιες λεπτομέρειες της τηλεοπτικής κάλυψης της επίσκεψης Μέρκελ





 Μια απειλή πλανιέται πάνω από την Ελλάδα, όπως φαίνεται από πρόσφατα δημοσιεύματα και δηλώσεις πολιτικών, ύστερα από τα γνωστά γεγονότα με τους εργαζόμενους των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Είναι η απειλή της ανομίας, της κατάλυσης του κράτους και της δημοκρατίας. Δεν είναι η απειλή της πείνας, του παγερού χωρίς πετρέλαιο χειμώνα, της ανεργίας, της κατάθλιψης, των αυτοκτονιών.



Μηχανικά, με βαριά καρδιά, με τη δύναμη της συνήθειας, πατάμε το κουμπί στο τηλεκοντρόλ για να δούμε το κεντρικό δελτίο. Τοπίο πριν από την καταστροφή. Λίστες, σκάνδαλα ή οσμές σκανδάλων, υποψίες, περικοπολογίες, ενώ στο τέλος, όταν πέφτουν οι διαφημίσεις, ο τηλεθεατής μένει με την εντύπωση ότι μόλις παρακολούθησε ένα εικονογραφημένο ιατρικό ανακοινωθέν. Η κατάσταση του ασθενούς παραμένει κρίσιμη, η προηγούμενη θεραπεία δεν έπιασε, χρειάζονται νέα πειραματικά φάρμακα, χωρίς να αποκλείεται και νέος ακρωτηριασμός.



Μόνο λεμόνια τής άλλοτε χρεοκοπημένης Αργεντινής βρίσκει κανείς στην αγορά: κατακίτρινα, στιλπνά, όμορφα στην όψη, ομοιόμορφα στο σχήμα και το μέγεθος. Κερωμένα, αποπρασινισμένα, ανθεκτικά στα μακρινά ταξίδια και στα καπρίτσια του καιρού.



Ένας Αμερικανός πεζοναύτης φορά την αραβική κελεμπία ("Ηomeland").
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου δεν σήμανε το τέλος του κατασκοπευτικού θρίλερ,
αλλά σηματοδότησε τη μετάλλαξή του, προς ανακούφιση των φαν του είδους.


Τα Παιχνίδια κρίκετ του Βασίλη Λαδά (εκδ. Γαβριηλίδη) είναι ένα ωραίο, σημαντικό, και μικρό (σε έκταση) μυθιστόρημα.



Μισθούς Βουλγαρίας και θεάματα Τουρκίας φαίνεται ότι μας επιφυλάσσει το ευρωπαϊκό μνημονιακό μας μέλλον, αφού οι τουρκικές σαπουνόπερες έδωσαν δυναμικό παρών στο καλοκαιρινό πρόγραμμα τριών ιδιωτικών καναλιών (Mega, ANT1, Alpha). Για τον άρτο, ας μη συζητάμε…



Σε μια ιδιωτική εταιρεία, την Capita, ανέθεσε η κυβέρνηση του Κάμερον, τον εντοπισμό των μεταναστών που δεν έχουν χαρτιά, όπως μάθαμε αυτή την εβδομάδα. Η μεταναστευτική πολιτική περνά στα χέρια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.






Μια καφετζού διαβάζει το φλιτζάνι κι εκεί διακρίνει ένα «πι». Δεν είναι η μεγάλη πόρτα που κάποιος θα διαβεί ούτε το ορθοπεδικό πι των ανήμπορων. Είναι το δέκατο έκτο γράμμα της αλφαβήτας και η καφετζού διστάζει προτού μιλήσει: «Βλέπω ένα πι. Πετυχία είναι, ποτυχία είναι... δεν ξέρω».


Εγκαταλειμμένο ορυχείο στη Σαρδηνία


Θα μπορούσε να ήταν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας δράσης με τίτλο Το ορυχείο του τρόμου. Μόνο που δεν είναι. Πολλές οργιές κάτω από το χώμα, στην πιο φτωχή περιοχή της Σαρδηνίας, κάποιοι εργαζόμενοι έχουν καταλάβει ένα ορυχείο. Εκεί βρίσκονται και εκατοντάδες κιλά εκρηκτικής ύλης, που χρησιμοποιείται για την ανατίναξη πετρωμάτων.




«Το ’να μου φωνάζει ‘‘γιες’’/ τ’ άλλο μου φωνάζει ‘‘για’’/ τίνος είναι, βρε γυναίκα, τα παιδιά», λέει ένα πασίγνωστο μετακατοχικού τραγουδάκι. Σήμερα, τα παιδάκια μας λένε «σόρι» και «θενκ γιου», αλλά και «ταμάμ» και «γιαβάς γιαβάς», καθώς η τηλεόραση παραδίδει μαθήματα τουρκικής άνευ διδασκάλου.



Η δολοφονία 34 απεργών στο ορυχείο λευκόχρυσου στη Νότια Αφρική προστέθηκε στις μαύρες σελίδες του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Θυμίζει τους Πίνκερτον και τις αιματηρές απεργίες των ανθρακωρύχων στην Πενσυλβάνια, θυμίζει σφαγές στην τσαρική Ρωσία, το Ζερμινάλ του Ζολά, θυμίζει τον Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη.


Αν και βομβαρδιζόμαστε από πληροφορίες, η εικόνα μας για τον κόσμο είναι επιλεκτική και κατακερματισμένη.


Όχι πια «Προσοχή σκύλος», αλλά «Προσοχή Ξένιος Ζευς». Αυτό το μήνυμα θα έστελνε ένας ξένος που τα μαύρα κύματα της Ιστορίας (και όχι η θεά Τύχη ή ο θεός Τουρισμός) θα είχαν ξεβράσει στην Ελλάδα του 2012.


Δωρεά σε δύο δημόσια νοσοκομεία της Τυνησίας έγιναν τα περίπου 300 νοσοκομειακά κρεβάτια, που χρησιμοποιήθηκαν στην τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας του Λονδίνου. 



Πράγματι ο σκηνοθέτης Ντάνι Μπόιλ, στην τελετή έναρξης των Αγώνων, πρόβαλε τα εξαγώγιμα προϊόντα και σύμβολα της Βρετανίας, όπως την ποπ μουσική, τη Μαίρη Πόπινς, τον Τζέιμς Μποντ, τον Μίστερ Μπιν. Πρόβαλε όμως και τις εξαγώγιμες ή μάλλον τις οικουμενικές αξίες της προόδου, της κοινωνικής πρόνοιας και της δυνητικής ισότητας των λαών και των φυλών.

Σχηματική αναπαράσταση του πλοίου Windrush, που to 1948 έφερε στην Αγγλία
 τους πρώτους μετανάστες από την Τζαμάικα. To σκάφος είναι καλυμμένο
 με εφημερίδες της εποχής που έγραφαν για το μεγάλο γεγονός.


Η σύγκριση μεταξύ του κεφάτου Ολυμπιακού θεάματος και της ελληνικής πραγματικότητας στο χώρο της υγείας μόνο οργή και θλίψη μπορεί να προκαλέσει.




- Σε ποιο νοσοκομείο θα πάει ο μπαρμπα-Μήτσος για το μπάι-πας;»
         - Μάλλον στο ‘‘Τίμιο Ξύλο’’...
         - Τι μαθαίνετε, έχει εκεί καλούς καρδιοχειρουργούς;
         - Δεν βαριέσαι, όλοι τους ίδιοι είναι... έχει όμως καλό ρυζόγαλο, έτσι λένε.
         - Καλό, δηλαδή;»
         - Toυλάχιστον δεν είναι ληγμένο, όπως τα γιαούρτια στην “Πολυκλινική Οσία Περσεφόνη".
         - Πάλι καλά… στον “Άγιο Ξηρόκαμπο” τους έχουν τελειώσει τα γιαούρτια.


Αν και δεν γνωρίζω πολλά για τον αθλητισμό, περιμένω με ενδιαφέρον τους Ολυμπιακούς Αγώνες - όχι όμως του Λονδίνου, αλλά του Ρίο ντε Τζανέιρο. Δεν με ενδιαφέρουν οι χώρες και τα ονόματα που θα συμμετάσχουν, η κατανομή των μεταλλίων και τα ρεκόρ που θα καταρριφθούν, αλλά το «μεταξύ», το πώς θα ξετυλιχτεί ο νέος τετραετής ανώμαλος δρόμος μέχρι το 2016.


Πανσέληνος πάνω από φαβέλα του Ρίο, 6/5/2012.




Η ταράτσα, το «λιακωτό» κατέχει μια ξεχωριστή θέση στη συλλογική μας μυθολογία. Ήταν η υπόσχεση ότι η βροχή δεν θα έμπαινε μες στο σπίτι, όπως συνέβαινε με τα ξεχαρβαλωμένα κεραμίδια. Ήταν ο τόπος για το άπλωμα της μπουγάδας, για τα μπουκάλια με το βύσσινο που λιαζόταν για να γίνει λικέρ. Ο τόπος της εφηβικής ονειροπόλησης, το κρυφό καπνιστήριο, το δίχως φυλλώματα δάσος με τις τηλεοπτικές κεραίες.





Ένας Πακιστανός Δημητράκης, υπαίθριος πωλητής ζαχαρωτών,
μιλά απεριόριστα με όλους τους συνεργάτες του.

Όρθια ερείπια στη Μισράτα.
Ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του “Εξάντα” για τη Λιβύη χαντακώθηκε λόγω της προβολής του ταυτόχρονα με τον ημιτελικό του Euro 2012.


«Aν δεν μάθεις γράμματα, θα γίνεις σκουπιδιάρης». Αυτή ήταν η ύστατη (και κάθε άλλο παρά πολιτικά ή παιδαγωγικά σωστή) προειδοποίηση ή απειλή στην οποία κατέφευγαν κάποτε οι δάσκαλοι για να συνετίσουν τους νωθρούς μαθητές τους.



1.
Όταν λέει "αγορά", ο Σαντέλ μάλλον δεν εννοεί κάτι σαν κι  αυτήν.

Όταν λέμε ότι «πωλούνται όλα», εννοούμε όλα. Με αυτές τις επτά λέξεις μπορούμε να περιγράψουμε το Τι δεν μπορεί να αγοράσει το χρήμα (What Money Can’t Buy) του πολιτικού φιλοσόφου Μάικλ Σαντέλ, μια μελέτη για τα «ηθικά όρια των αγορών», που φαίνεται ότι θα γίνει ένα από πιο πολυσυζητημένα βιβλία της χρονιάς. Μόνο που ο καθηγητής του Χάρβαρντ υποστηρίζει ότι δεν θα έπρεπε να είναι όλα για πούλημα, ότι υπάρχουν πράγματα που θα έπρεπε να βρίσκονται εκτός αγοράς ώστε να μην ξεχαρβαλωθεί εντελώς η ανθρώπινη κοινωνία.



Πριν από δύο μήνες ο Σταύρος Τζίμας έγραψε στην «Καθημερινή» για μια γέφυρα που εξαφανίστηκε, σαν να άνοιξαν τα νερά του ποταμού Στρυμόνα και την κατάπιαν. Δεν την εξαφάνισε κάποιος διάσημος μάγος σαν τον Ντέιβιντ Κόπερφιλντ (illusionist, παραγωγός ψευδαισθήσεων είναι η επίσημη ιδιότητά του), αλλά η «συμμορία του σκραπ» που την ξήλωσε και τη μετέφερε για πούλημα στη Βουλγαρία.



Οι άφθονες προεκλογικές τηλεοπτικές συζητήσεις ανταποκρίνονταν σε ανάγκες του κοινού, ταυτόχρονα όμως ήταν μια σχετικά φτηνή και εύκολη λύση για τα κανάλια.



Η τηλεοπτική όπως και η ψηφιακή δημοκρατία λατρεύει ή μάλλον φωταγωγεί τους «επώνυμους», σχολιάζει και σκαλίζει ηδονικά τις δηλώσεις τους, αφήνει όμως στο ημίφως το έργο τους.





Kάποτε η τηλεοπτική μετάδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων έμοιαζε με πανηγυράκι. Λαμπερά πρόσωπα, ακριβά σκηνικά, περίτεχνος φωτισμός, πολλά βιντεογουόλ, χαμόγελα, αστειάκια, καλλιτέχνες, επικοινωνιολόγοι, υποσχέσεις για ένα φωτεινό αύριο. Αν ανατρέξουμε σε παλαιότερα φύλλα της «Καθημερινής», στις τηλεοπτικές σελίδες που περιγράφουν στις εκλογικές βραδιές της τελευταίας οκταετίας, μεταφερόμαστε σε άλλον αιώνα, σε άλλο πλανήτη.



Χρειάστηκε να περάσουν δύο ολόκληρα χρόνια από την ψήφιση του πρώτου μνημονίου για να μάθουμε ότι υπάρχει Αγιος Μνημόνιος, ο οποίος, κατά σύμπτωση (διαβολική ή αγγελική), εορτάζει στις 16 Ιουνίου, την παραμονή των εκλογών.

Μπόιλ Χάιτς, Ανατολικό Λος Άντζελες, 1993. Ύστερα από 4
δολοφονικές απόπειρες εναντίον του, ο πατέρας, ο Τσίκο, μαθαίνει
το μωρό του πώς να κρατά ένα 32άρι. Mπροστά και η γελαστή μαμά.
Φωτογρ. Joseph Rodriguez.

Χάρη στο νέο αεροδρόμιο και την Αττική Οδό, η Ανατολική Αττική έγινε φιλέτο του real estate... όμως φιλέτο σενιάν με αίμα στο κέντρο του.





«Ο ΣΥΡΙΖΑ γρυλίζει σήμερα σα φαφούτικο... λιοντάρι και μόλις κλέψει την ψήφο σου θα μετατραπεί σε αρνάκι στην αντιδραστική ΕΕ και τους επιχειρηματίες», διαβάζουμε σε μια προκήρυξη της ΚΝΕ που δημοσιεύτηκε στον χθεσινό Ριζοσπάστη και απευθύνεται στους μαθητές της Γ’ λυκείου που θα ψηφίσουν στις 17 Ιουνίου.



Μέχρι στιγμής, κανένα κόμμα δεν έχει θέσει θέμα αποχώρησης από τη Γιουροβίζιον και καθιέρωσης της Δραχμοβίζιον.


Το εργοστάσιο της Πειραϊκής - Πατραϊκής έγινε πεδίο μιας μάχης, που ούτε στον χειρότερο εφιάλτη τους δεν θα φαντάζονταν οι σκαπανείς της ελληνικής βιομηχανίας.