Οι άφθονες προεκλογικές τηλεοπτικές συζητήσεις ανταποκρίνονταν σε ανάγκες του κοινού, ταυτόχρονα όμως ήταν μια σχετικά φτηνή και εύκολη λύση για τα κανάλια.



Η τηλεοπτική όπως και η ψηφιακή δημοκρατία λατρεύει ή μάλλον φωταγωγεί τους «επώνυμους», σχολιάζει και σκαλίζει ηδονικά τις δηλώσεις τους, αφήνει όμως στο ημίφως το έργο τους.





Kάποτε η τηλεοπτική μετάδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων έμοιαζε με πανηγυράκι. Λαμπερά πρόσωπα, ακριβά σκηνικά, περίτεχνος φωτισμός, πολλά βιντεογουόλ, χαμόγελα, αστειάκια, καλλιτέχνες, επικοινωνιολόγοι, υποσχέσεις για ένα φωτεινό αύριο. Αν ανατρέξουμε σε παλαιότερα φύλλα της «Καθημερινής», στις τηλεοπτικές σελίδες που περιγράφουν στις εκλογικές βραδιές της τελευταίας οκταετίας, μεταφερόμαστε σε άλλον αιώνα, σε άλλο πλανήτη.



Χρειάστηκε να περάσουν δύο ολόκληρα χρόνια από την ψήφιση του πρώτου μνημονίου για να μάθουμε ότι υπάρχει Αγιος Μνημόνιος, ο οποίος, κατά σύμπτωση (διαβολική ή αγγελική), εορτάζει στις 16 Ιουνίου, την παραμονή των εκλογών.

Μπόιλ Χάιτς, Ανατολικό Λος Άντζελες, 1993. Ύστερα από 4
δολοφονικές απόπειρες εναντίον του, ο πατέρας, ο Τσίκο, μαθαίνει
το μωρό του πώς να κρατά ένα 32άρι. Mπροστά και η γελαστή μαμά.
Φωτογρ. Joseph Rodriguez.

Χάρη στο νέο αεροδρόμιο και την Αττική Οδό, η Ανατολική Αττική έγινε φιλέτο του real estate... όμως φιλέτο σενιάν με αίμα στο κέντρο του.





«Ο ΣΥΡΙΖΑ γρυλίζει σήμερα σα φαφούτικο... λιοντάρι και μόλις κλέψει την ψήφο σου θα μετατραπεί σε αρνάκι στην αντιδραστική ΕΕ και τους επιχειρηματίες», διαβάζουμε σε μια προκήρυξη της ΚΝΕ που δημοσιεύτηκε στον χθεσινό Ριζοσπάστη και απευθύνεται στους μαθητές της Γ’ λυκείου που θα ψηφίσουν στις 17 Ιουνίου.