Μέχρι στιγμής, κανένα κόμμα δεν έχει θέσει θέμα αποχώρησης από τη Γιουροβίζιον και καθιέρωσης της Δραχμοβίζιον.


Το εργοστάσιο της Πειραϊκής - Πατραϊκής έγινε πεδίο μιας μάχης, που ούτε στον χειρότερο εφιάλτη τους δεν θα φαντάζονταν οι σκαπανείς της ελληνικής βιομηχανίας.





«Mια Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια όρη». Αυτή η ιστορική φράση του Σαρλ ντε Γκωλ, που ειπώθηκε το 1959 στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου, συμπυκνώνει το στρατηγικό όραμα του μεγάλου Γάλλου ηγέτη για τον γεωστρατηγικό ρόλο της ηπείρου μας. Φέτος τα Ουράλια -για την ακρίβεια μια αγροτική κοινότητα στις παρυφές αυτής της οροσειράς- δίνουν δυναμικό παρόν στον παγκόσμιο τηλεοπτικό χάρτη, καθώς έξι γιαγιάδες από το χωριό Μπουράνοβο της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Ουντμουρτίας συγκαταλέγονται στα φαβορί της Eurovision.



Πριν από λίγες μέρες είδαμε και ακούσαμε έναν αρχηγό κόμματος να υποστηρίζει ότι οι λαθρομετανάστες εγκληματούν με ευκολία, γιατί στα μέρη τους η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία, είναι πολύ φθηνή και αναλώσιμη.



Να λοιπόν που το «πριν» και το «μετά» συνενώθηκαν, αφού διανύουμε ένα μεσοδιάστημα λίγων εβδομάδων ανάμεσα σε δύο κάλπες. Μετά τις εκλογές του Μαΐου, πριν από τις εκλογές του Ιουνίου: μια μεσεκλογική περίοδος, που όμοιά της δεν έχει ξαναζήσει η μεταπολίτευση. Οπως έχει και από την τηλεόραση επισημανθεί, βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο που υπερβαίνει τα όρια της Ελλάδας. Τι κατεδαφίζεται, τι απομένει, τι εξελίσσεται από τις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές σταθερές ή ό,τι θεωρούσαμε σταθερές;


Έχει πολλούς πατεράδες ο νεοφασισμός, όμως η οικονομική κρίση είναι η μήτρα που επιτάχυνε την κοινοβουλευτική εκκόλαψή του. Το μεταναστευτικό, η πολιτική διαφθορά, η αποβλακωτική επίδραση της τηλεόρασης, η παρακμή του δημόσιου σχολείου, η γενικευμένη ανασφάλεια, η ηθική «νομιμοποίηση» της ακροδεξιάς από τα κυρίαρχα ΜΜΕ είναι παράγοντες που επιτάχυναν την επώαση του νεοφασισμού α λα ελληνικά, όμως η κύρια αιτία είναι η διάψευση της λαϊκής και θεμιτής προσδοκίας για πρόοδο σε καιρό ειρήνης.


Πού είναι η πλατεία, πού είναι οι Αγανακτισμένοι; Πολλές φορές, ιδίως μετά το δεύτερο μνημόνιο, ακούστηκε αυτή η ερώτηση, διατυπωμένη με επικριτικό τόνο και, συνήθως, από χείλη ανθρώπων που δεν είχαν ούτε μια φορά πατήσει το πόδι τους στις ξεσηκωμένες πλατείες του 2011.


Την περασμένη Κυριακή το πολιτικό σύστημα σείστηκε συθέμελα, όμως το τηλεοπτικό οικοδόμημα φαίνεται να αντέχει τον εκλογικό σεισμό. Οι Έλληνες εγκατέλειψαν τον δικομματισμό, όχι όμως και τις τηλεοπτικές τους συνήθειες.


Οι εικόνες που σφράγισαν τις τελευταίες ημέρες αυτής της ξέπνοης προεκλογικής περιόδου δεν έδειχναν τις μεγάλες προεκλογικές συγκεντρώσεις, ούτε τα λουκέτα στα αραχνιασμένα εμπορικά καταστήματα και εργοστάσια ούτε τα ρετουσαρισμένα πρόσωπα των υποψηφίων στις αφίσες. Η εμβληματική εικόνα των εκλογών ήταν ένα έγχρωμο φωτογραφικό δωδεκάπτυχο: δώδεκα οροθετικές ιερόδουλες, δώδεκα θηλυκοί απόστολοι του θανάτου, δώδεκα υγειονομικές βόμβες (εκ των οποίων οι δέκα «made in Greece»).


Η αγοραπωλησία του ανθρώπινου σώματος είναι η αποθέωση και η φρίκη της ελεύθερης αγοράς, όμως η πορνεία στην εποχή της οικονομικής εξαθλίωσης είναι δύο φορές φρίκη –και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη. Πολλοί πελάτες δεν χρησιμοποιούν προφυλακτικό όχι μόνο λόγω ηλιθιότητας, μαγκιάς ή αμάθειας: το κάνουν «και» επειδή η ανθρώπινη ζωή, η αξιοπρέπεια του άλλου, δηλαδή του έμβιου εμπορεύματος, έχει γίνει πολύ φτηνή.