Σε κατ’ οίκον περιορισμό ζουν κάποιοι συμπολίτες μας, αφού μόλις νυχτώσει δεν τολμούν να βγουν στον δρόμο. Στην πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου, απέναντι από το Εθνικό Θέατρο, είχαν συγκεντρωθεί χθες κάτοικοι και εργαζόμενοι της περιοχής, σε απευθείας σύνδεση με το «Κοινωνία ώρα Mega». Στο παράθυρο, ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, Σπύρος Βούγιας. Δεν είναι η πρώτη εκπομπή για τους «Αθλίους των Αθηνών», όμως μας υπενθύμισε ότι η γνωστή φριχτή κατάσταση επιδεινώνεται.

Σχεδόν όλοι οι συγκεντρωμένοι έχουν πέσει θύμα ληστείας. «Να σε ληστεύουν μέρα μεσημέρι με όπλο μια σύριγγα και με την απειλή “θα σε καρφώσω!”» Κάποιος μιλάει για τα περιστέρια που τσιμπολογούν ματωμένες σύριγγες. «Από τις εννιάμισι το πρωί η περιοχή γεμίζει ντίλερ, τους ξέρουμε όλους, έναν προς έναν, η αστυνομία δεν τους ξέρει;» αναρωτιέται κάποιος. Ταυτόχρονα, κάποιοι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων πλουτίζουν (5 ευρώ το κεφάλι για μια νύχτα, δεκάδες «νομά σ’ ένα δωμά»). Είναι οι περιβόητοι «slum landlords», η εγχώρια έκδοση ενός διεθνούς φαινομένου.

Ξαφνικά, η αγανάκτηση διακόπτεται. «Να τος, να τος, τώρα πέφτει κάτω». Η κάμερα καταγράφει. Λίγα μέτρα πιο πέρα, ένα οριζοντιωμένο πόδι προεξέχει πίσω από ένα πέτρινο παγκάκι. Περίεργοι μαζεύονται, χαζεύουν το θέαμα. «Ας μην το κάνουμε ριάλιτι», λένε οι παρουσιαστές, όμως το ριάλιτι εκτυλίσσεται εδώ και τώρα, μπροστά στα μάτια μας.

Σύντομα φτάνει ένα ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. Πάνω από το πόδι υψώνεται μια κόκκινη μπλούζα κι ένας άντρας -ζωντανός. «Τώρα που εσείς, το Mega, είστε εδώ, το νοσοκομειακό έφτασε σε τρία λεπτά... Οταν όμως εμείς τηλεφωνούμε στην αστυνομία ή στον δήμο, μας λένε ότι δεν γίνεται τίποτα!» ξεσπάει κάποιος.

«Το πρόβλημα είναι σύνθετο, δεν είναι μόνο αστυνομικό... θέλουμε να το αποκεντρώσουμε, να το εκτονώσουμε», λέει ο κ. υφυπουργός, όμως οι κάτοικοι τον αντιμετωπίζουν με δυσπιστία, θυμηδία και οργή.

«Πότε, πότε;» τον ρωτούν και την απάντηση τη δίνουν οι κάρτες του διυπουργικού πορίσματος «Δράση για την Αθήνα», που θυμίζει σενάριο ταινίας του Ντίσνεϊ. Καταγραφή των αλλοδαπών, δημιουργία σώματος ήπιας καταστολής, μεταφορά των μικροπωλητών σε ένα πολυπολιτισμικό παζάρι όπως στο Κάμντεν Τάουν του Λονδίνου, αλλά και «one-euro jobs», δηλαδή οι άστεγοι και οι άποροι θα εργάζονται ευκαιριακά, π. χ. στον δήμο, με 1-2 ευρώ την ώρα, δηλαδή όσα παίρνουν και οι καθηγητές που βαθμολογούν τα γραπτά των Πανελλήνιων Εξετάσεων.

Στις μακέτες, στις καρτέλες όλα λύνονται, όμως στην πραγματική ζωή δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ένα άβατο, αλλά με έναν τόπο αβίωτο. Ο φόβος, το μίσος, η εξαθλίωση, το κέρδος σέρνουν τον χορό - και ποιος θα πει πρώτος το «θα σε καρφώσω»; Και αντί να αποκεντρώνεται και να εκτονώνεται, το πρόβλημα έχει ήδη μεταφερθεί και σε άλλες ελληνικές πόλεις, σε μικρές Ομόνοιες, όπου το παζάρι των ναρκωτικών ανθεί και χωρίς τους αλλοδαπούς.

(KAΘΗΜΕΡΙΝΗ, “Εικονογράφημα”, 17-6-10)

Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Posted In Εικονογράφημα, Πόλη | 0 comments | edit