Με κάποιες πτυχές –και όχι τις πιο οδυνηρές– του κόσμου των τυφλών ασχολήθηκαν οι «Πρωταγωνιστές» (Mega, 6/6). Αφορμή στάθηκε η είδηση ότι η Σχολή Τυφλών στη Θεσσαλονίκη, που ιδρύθηκε πριν από 60 χρόνια, κινδυνεύει να κλείσει για οικονομικούς λόγους.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε το προνόμιο να βαδίσει πλάι σε τυφλούς νέους και νέες που σπουδάζουν, που μαθαίνουν να κυκλοφορούν στην πόλη και να αυτοεξυπηρετούνται μες στο σπίτι, με μαχητές που επιβεβαιώνουν την ανθρωπιά τους, μια ιδιότητα πιο ισχυρή από την τυφλότητα. Μια «μικρή ανεξαρτησία», όπως ειπώθηκε, προσφέρει η φοίτηση στη σχολή, και αυτή η ανεξαρτησία είναι πιο πολύτιμη από τη συμπόνια μας: είναι το μέσο για να κατακτήσουν και να κερδίσουν οι τυφλοί τον αυτοσεβασμό τους – μαζί τους κι εμείς, αφού πόσο όμορφα μπορούμε να νιώθουμε σε μια χώρα-Καιάδα;

Κοπέλες όμορφες σαν τα κρύα νερά, που περπατούν με το κεφάλι ψηλά σε μια πόλη γεμάτη απρόβλεπτα εμπόδια. Που δεν έχουν χάσει το χιούμορ τους ή μάλλον που η αναπηρία τους προσδίδει στο χιούμορ τους μια πικρή αλλά όχι μίζερη γεύση. Και στην ερώτηση «τι φοβάσαι πιο πολύ;», η 30χρονη Μάρθα απαντά «μην κλείσει η Σχολή Τυφλών».

Μια άλλη κοπελίτσα από ένα χωριό της Κέρκυρας είναι το παιδί-θαύμα της σχολής, αφού «μέσα σε 20 μήνες έμαθε όσα οι άλλοι μαθαίνουν σε 20 χρόνια». Τελείωσε μέσα σε ένα χρόνο το δημοτικό και τώρα είναι μαθήτρια της πρώτης γυμνασίου. Με σταθερές κινήσεις ετοιμάζει μια ομελέτα στην κουζίνα της σχολής: ένα μικρό βήμα για κάποιον που βλέπει, ένα τεράστιο άλμα για ένα τυφλό παιδί που επί 19 χρόνια ζούσε υπερπροστατευμένο και συνάμα ανήμπορο.

Ο θαυμασμός, η συγκίνηση του τηλεθεατή είναι συναισθήματα αυτονόητα, όμως οι τυφλοί μπορούν να ζήσουν και χωρίς αυτά. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν η κρίση θα συντρίψει τα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας μας ή αν η Πολιτεία θα τα βοηθήσει να σταθούν στα πόδια τους, να ζήσουν και να εργαστούν με αξιοπρέπεια, να δημιουργήσουν και όχι απλώς να επιβιώσουν.

Τη Δευτέρα, η υφυπουργός Υγείας, Φώφη Γεννηματά, δήλωσε ότι η σχολή δεν θα κλείσει. Η απήχηση του ρεπορτάζ των «Πρωταγωνιστών» πρέπει να άσκησε κάποια πίεση, όπως συνέβη πρόσφατα και με το ντοκιμαντέρ «Το πολύτιμο κύτταρο» του Γιώργου Αυγερόπουλου (Εξάντας, ΝΕΤ), που ίσως επισπεύσει τη θέσπιση του νομικού πλαισίου για τη λειτουργία των τραπεζών φύλαξης βλαστοκυττάρων.

Στη μεγάλη πορεία διαμαρτυρίας της 5ης Μαΐου για τα νέα μέτρα, είδα στην Πατησίων, κοντά στο Μουσείο και με διαφορά δέκα λεπτών, δύο (συνοδευόμενους) τυφλούς που κατευθύνονταν προς την Ομόνοια. Ακουγαν τα πάντα, ένιωθαν τις δονήσεις του πλήθους, χαμογελούσαν. Είναι αυτονόητος ο σεβασμός μας γι’ αυτούς τους ανθρώπους, όχι επειδή έτυχε να είναι τυφλοί, αλλά γιατί αρνιούνται να ζήσουν στο περιθώριο, στο ιδιωτικό καβούκι, στο οποίο συχνά εμείς οι βλέποντες καταφεύγουμε.

(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, "Εικονογράφημα", 9-6-10)

Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Posted In Εικονογράφημα | 0 comments | edit