Θα ήταν κρίμα να περάσει απαρατήρητη η επιστολή διαμαρτυρίας που δημοσιεύτηκε στις 2 Ιουλίου στην Εφημερίδα των Συντακτών και απευθύνεται στον δήμαρχο του Παλαιού Φαλήρου:
Εφόσον αποφασίσατε να μη συμπαραταχθείτε θαρραλέα ακόμα και από κοινού με τους κατοίκους σε μια ενδεχόμενη δικαστική διαμάχη στο όνομα του δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και η υπογραφή σας ισοδυναμεί με άρση της κυριότητας και νομής των κατοικιών μας και μας αναγκάζει να αναζητήσουμε αλλού στέγη, σας καλώ να μας εξασφαλίσετε νέα στέγη με δαπάνη του πλεονασματικού δήμου σας. Εάν επιθυμείτε μάλιστα να θαυμάσετε τα αποτελέσματα της απόφασής σας, σας προσφέρουμε αμέριστα διαμονή στα πρώην σπίτια μας για να απολαύσετε ανάμεσα σε τσίκνες την 24ωρη βοή των ψυκτικών θαλάμων, την 14ωρη βοή των καπνοδόχων μαζί με την οχλαγωγία πελατών, των παιδιών και των αυτοκινήτων τους. Σας συγχαίρουμε ειλικρινά που καταφέρατε να διακτινίσετε τη μικρή γειτονιά μας στα Βλάχικα της Χασιάς και την αλληλεγγύη σας προς τους καταδιωκόμενους δημότες σας στα Τάρταρα!!!»
Την επιστολή υπογράφουν «Διαμαρτυρόμενοι δημότες της οδού Ακριτών στο Παλαιό Φάληρο»
Οι άνθρωποι φαίνεται να έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους και να νιώθουν καταδιωκόμενοι από την τσίκνα και το θόρυβο. Μόνο ένας παθών μπορεί να συντάξει μια επιστολή με τόσο πάθος, ιερή αγανάκτηση, περίτεχνη ειρωνεία και πληγωμένη αξιοπρέπεια. Και η επιστολή τους έχει εξαιρετικό φιλολογικό, αλλά και ευρύτερα πολιτικό ενδιαφέρον.
Μόνο που σήμερα δυνάμει καταδιωκόμενοι δεν είναι μόνον οι περίοικοι του ψητοπωλείου, αλλά οι κάτοικοι ολόκληρων δήμων σε όλη την Ελλάδα, αφού με το νέο Ρυθμιστικό μπορούν να αλλάξουν, αυθαίρετα και χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες, οι χρήσεις γης παντού: μεγάλα ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα, καζίνο κ.λπ. μπορούν να ξεφυτρώσουν οπουδήποτε καθώς η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται μέσω ΤΑΙΠΕΔ. Οι αμιγείς περιοχές κατοικίας μπορούν να καταργηθούν από τη μια μέρα στην άλλη, ενώ ταυτόχρονα, πληθαίνουν εκείνοι που μιλούν για τα «πρώην σπίτια» τους, όπως και για την πρώην δουλειά τους, την πρώην ζωή τους.
What side are you on? που λέει και το τραγούδι. Με ποιανού το μέρος είμαστε; Από τη μια ο επιχειρηματίας και η ανοχή του δήμου, από την άλλη οι περίοικοι... και στη μέση το Greek souvlaki. Στις μέρες μας τα σουβλατζίδικα, τα σαντουιτσάδικα και τα τυροπιτάδικα έχουν γίνει σαν την ουρά της σαύρας: ένα κλείνει, ένα άλλο ανοίγει λίγο παραπέρα. Υπάρχουν όμως και γειτονιές, χτυπημένες άγρια από την ανεργία, που δεν μπορούν να σηκώσουν, να κρατήσουν ούτε μισό σουβλατζίδικο ούτε μια «υπόγεια ταβέρνα» ούτε καν ένα περίπτερο, ενώ σπάνια ή σχεδόν ποτέ δεν ακούγεται η φωνή εκείνων που δεν είναι ούτε επιχειρηματίες ούτε πελάτες, αλλά τυλίγουν τα σουβλάκια των ξένων, που σκύβουν πάνω από τα αναμμένα κάρβουνα.
Το όνειρο του παιδιού, όπως λέει ο Γιάννης Ρίτσος, δεν είναι μόνο η ειρήνη και ειρήνη δεν είναι μόνο «ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει». Μερικές φορές ειρήνη μπορεί να είναι και ένα σουβλάκι τυλιχτό («παιδικό», χωρίς τζατζίκι και κρεμμύδι). Μόνο που συχνά το όνειρο (ή το κέρδος) κάποιου μπορεί να γίνει ο εφιάλτης κάποιων άλλου.
0 Responses to "Όταν ένα σουβλατζίδικο «ισοπεδώνει τη ζωή μας»"
Δημοσίευση σχολίου