11:46 μ.μ.
«Στεγνώνουν ένα ένα τα πρατήρια από βενζίνη»: έτσι
άρχισε προχθές το δελτίο ειδήσεων ενός κρατικού καναλιού. Ουρές, εκνευρισμός,
ανησυχία, αλλά και μια συνέπεια που δεν την κατέγραψαν τα κανάλια: κοσμοσυρροή,
σαρδελοποίηση στα μέσα μαζικής μεταφοράς, καθώς πολλοί αφήνουν το αυτοκίνητο
έξω από το σπίτι και πηγαίνουν στις δουλειές τους με λεωφορείο, μετρό,
προαστιακό. Αλλοι όμως προτιμούν να κάψουν και την τελευταία ρανίδα του
ρεζερβουάρ τους παρά να χρησιμοποιήσουν το «τρένο των στεναγμών», δηλαδή τον
ηλεκτρικό, καθώς το υπόγειο τμήμα του (Αττική - Μοναστηράκι) έχει τεθεί εκτός
λειτουργίας λόγω έργων.
Καλό, χρήσιμο πράγμα είναι τα έργα, αρκεί να ξέρουμε
όχι μόνο πότε αρχίζουν, αλλά και πότε τελειώνουν. Π. χ., είχε ειπωθεί ότι τα
έργα στο τμήμα Νέο Φάληρο - Καλλιθέα, που είχαν ξεκινήσει στις 12 Ιανουαρίου,
θα τελείωναν την 1η Απριλίου, όμως αυτό έγινε περί τα μέσα Μαΐου. Η καθημερινή
δοκιμασία εκατοντάδων χιλιάδων επιβατών του ηλεκτρικού δεν φαίνεται να
προσελκύει το ενδιαφέρον της τηλεοπτικής ενημέρωσης, λες και όλα αυτά
συμβαίνουν σε μια γκρίζα ζώνη. Πάμπολλες φορές ακούμε, και από την τηλεόραση,
για τις κινητοποιήσεις που «βλάπτουν τον τουρισμό», όμως εδώ τσαλαπατιέται,
στριμώχνεται η καθημερινή ζωή των ιθαγενών και κανείς δεν νοιάζεται. Στους
σταθμούς μετεπιβίβασης βλέπει κανείς γέροντες, μαμάδες με καροτσάκια, τουρίστες
με μπαγκάζια, μπανταρισμένους τραυματίες από το ΚΑΤ να αναζητούν σαστισμένοι τη
γραμμή 2 ή 3 ή τα λεωφορεία Χ9 (στη Νεραντζιώτισσα), να κατεβαίνουν σκαλοπάτια,
να ανεβαίνουν ανηφοριές... όμως αυτό το θέαμα δεν έχει τηλεοπτική γοητεία.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί τα έργα διαπλάτυνσης των
γραμμών δεν συνδυάστηκαν με τα έργα ανάπλασης των σταθμών που ολοκληρώθηκαν το
2004; Γιατί τόση ταλαιπωρία δύο φορές;
Στέγνωσαν τα πρατήρια καυσίμων, κοντεύει όμως να
στεγνώσει και η υπομονή μας. «Δεν υπάρχει σάλιο», έλεγε πριν από λίγο καιρό ο
υπουργός Εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος. Σάλιο τελικά ευρέθη, ας βρεθεί τρόπος να
επιταχυνθούν τα έργα.
Στέγνωσε όμως και το έλεος, στεγνώνει η κοινή λογική,
ξεχειλίζει ο παραλογισμός, σκέφτεται κανείς καθώς τα δελτία παρουσιάζουν
αποσπάσματα ή περίληψη από την προκήρυξη της Σέχτας. Η κατάργηση της θανατικής
ποινής, τουλάχιστον στην ευρωπαϊκή ήπειρο, θεωρείται κατάκτηση όχι απλώς του
νομικού πολιτισμού αλλά και των δημοκρατικών αγώνων του 20ού, ακόμα και του
19ου αιώνα. (Ας θυμηθούμε την εκστρατεία του Βίκτωρος Ουγκώ κατά των
εκτελέσεων.) Σήμερα οι εκτελέσεις μπαίνουν στον δημόσιο βίο από την πίσω πόρτα,
και μάλιστα εν ονόματι ενός «νέου πολιτισμού» της αξιοπρέπειας και της
απελευθέρωσης!
Στυγνοί οι εκτελεστές, στεγνή, απειλητική και
γκανγκστερικού ύφους η προκήρυξή τους που μοιάζει να ανήκει σε μια περιοχή
(ελπίζω όχι σε μια «εποχή») παρατεταμένης πολιτικής και πνευματικής ξηρασίας.
(KAΘΗΜΕΡΙΝΗ, "Εικονογράφημα")
0 Responses to "To τρένο των στεναγμών (29-7-2010)"
Δημοσίευση σχολίου